कॉफी आणि बरचं काही

कॉफी आणि बरचं काही

त्याला ती एका पार्टीत भेटली खुप सुंदर होती. साहजिकच तिच्या मागे खुप जण होते. ती सुंदर होती, बुध्दिमान ही होती. सर्वांनाचं हवीहवीशी वाटणारी. पण ती कोणालाचं जवळीक साधु देत नव्हती. तो फार साधा. आर. के. लक्ष्मणच्या 'कॉमनमॅन' सारखा. त्याला तर त्याचे मित्र ही भाव देत नव्हते. मग ती मुलगी तर सोडूनच द्या.. त्या पार्टीत तिचं त्याच्याकडे लक्षही नव्हतं. आपल्याच विश्वात मश्गुल होती ती! पण आपण धाडस करायचं, असं ठरवून, सारं बळ एकत्र करून त्यानं तिला विचारलं, 'तु पार्टी संपल्यावर माझ्याबरोबर कॉफी प्यायला येशील?' तिला 'नाही' म्हणणं फार सोप्पं होतं. पण त्याच्या डोळ्यांतले नितळ, पारदर्शी भाव आणि आवाजातलं आर्जव जाणुन तिला का कोण जाणे, 'हो' म्हणावसं वाटलं. ती 'हो' म्हणाली आणि त्याचं टेन्शन शतपटीनं वाढलं. या शक्यतेचा त्यानं विचारच केला नव्हता!
जवळच्याच कॉफी पार्लरमध्ये  दोघं कोपऱ्यातल्या टेबलावर बसली. कॉफीची ऑर्डर दिली. पण काय बोलायचं, हे त्याला सुचेना.. तो खुपच नर्व्हस झाला होता आणि या गप्प गप्प अशा विचित्र डेटनं ती सुध्दा अवघडली. "उगाच आली आणि याला हो म्हटलं," असं मनात आलं तिच्या. कॉफीचा एक घोट पोटात गेल्यावर अचानक त्याला कंठ फुटला. त्यानं वेटरला हाक मारली. वेटर प्रश्नार्थक चेहऱ्याने टेबलाजवळ येऊन उभा राहीला. तो म्हणाला, 'थोडं मीठ देता? मला कॉफीत टाकायचंय.' सारं कॉफी शॉप या अनपेक्षित मागणीनं गोंधळात पडलं. विचित्र नजरेनं सारे त्याच्याकडे पाहु लागले आणि ती सुध्दा.. वेटरनं मुकाट्याने मीठ आणुन दिलं आणि देताना - "कैसे कैसे लोग आते है!" अशा अर्थाचा चेहरा ही केला. त्यानं मीठ कॉफीत टाकलं आणि तो कॉफी पिऊ लागला. ती खरंच गोंधळली होती. अशी विचित्र डेट आणि आता कॉफीमध्ये चक्क मीठ! अखेरीस तिनं विचारलंच "पण तुला ही अशी जगावेगळी सवय कशी काय लागली?" "
माझं लहानपण समुद्रकाठी गेलं..." शब्दांची जुळवाजुळव करत तो म्हणाला... "सारखा मी समुद्राच्या पाण्यात खेळत असे. आई कॉफी प्यायला हाक मारायची, तसा मी धावत धावत घरात येई आणि खारटलेल्या पाण्यानं खारटलेली बोटं बशीतल्या कॉफीत बुडवून पीत असे. आता आई राहिली नाही आणि ते समुद्रकाठचे घरही. पण खारट कॉफीची चव जिभेवर आहे. खारटलेल्या कॉफीनं मला लहानपणाच्या आठवणी पुन्हा भेटतात. ती चव बरोबर सगळं बालपण घेऊन येते..." हे सगळं तो भरलेल्या डोळ्यांनी म्हणाला म्हणून तिचं ह्र्दय ही भरून आलं.
किती हळुवार होत त्याच मन. मग ती ही बोलली आपल्या दुरवरच्या घराबद्दल, बाबांबद्दल तिच्या स्वप्नांबद्दल खरचं खुप छान डेट झाली ती. मग ते पुन्हा पुन्हा भेटत राहिले. अखेर तिला पटलं, हाच आपला जीवनसाथी. तो शांत होता, संयमी होता, हळुवार होता. तिची काळजी घेणारा होता.
मग एके दिवशी दोघांनी ठरवलं आणि लग्न केलं. चार- चौघांसारखं आयुष्य सुरु झालं आणि दिवस खुप मजेत जाऊ लागले. एखाद्या परीकथेसारखे. खरंच त्यांचं आयुष्य खुप सुखी होतं. ती त्याच्यासाठी सर्वकाही करायची. कॉफीसुध्दा आणि हो, त्याच्या बालपणाशी त्याची नाळ जोडलेली राहण्यासाठी चिमुटभर मीठ ही टाकायची त्या कॉफीत. अशीच भर्रकन ४० वर्षं कधी उडुन गेली, ते कळंलच नाही. एके रात्री तो झोपला, तो पुन्हा कधीच न उठण्यासाठी. काही दिवसांनी ती सावरली. रोजचे व्यवहार नेहमीप्रमाणे करू लागली. एकदा सहज म्हणुन त्याचं पुस्तकांच कपाट आवरायला घेतलं असताना तिला त्यात एक चिठ्ठी सापडली. त्याच्या अखेरच्या दिवसात त्यानं ती कधीतरी लिहीली होती.
"माझी प्रिये, मला माफ कर. आयुष्यभर मी तुझ्याशी एका बाबतीत खोटं वागलो, त्याबद्द्ल मला क्षमा कर! हे एकच असत्य मी तुझ्याशी बोललो. पहिल्यांदा आणि शेवटचं. आयुष्यभर ही खंत मला वाटत राहिलं. पण मी कधी तुला खरं सांगण्याची हिंमत करू शकलो नाही... केवळ तु मला खोटारडा म्हणशील आणि मी तुला गमावून बसेन या भीतीने. प्रिये, आपण सर्वप्रथम जेव्हा कॉफी पार्लरममध्ये भेटलो, तेव्हा मला कॉफीमध्ये घालण्यासाठी खरं तर साखर हवी होती. त्या क्षणाला मी इतका नर्व्हस झालो होतो, की मी साखरेऐवजी चुकून मीठ मागितलं वेटरकडे आणि मग त्या विषयावरून आपलं संभाषण सुरू झालं म्हणुन मी ते तसंच पुढे चालवून घेतलं. खारट कॉफी मला आवडत नाही. किती विचित्र चव ती पण मला तु खुप आवडतेस... आणि तुला गमावू नये म्हणुन आयुष्यभर मी खारट कॉफी पीत राहिलो. आता मरण्याआधी मी तुझ्यापाशी सत्य उघड केलंच पाहीजे. नाही तर हे खोटेपणाचं ओझं मी पेलू शकणार नाही. प्लीज - मला माफ करशील?" स्वप्नं थांबवलीत तर आयुष्य थांबतं, विश्वास उडाला की आशा संपते, काळजी घेणं सोडलं की प्रेम संपतं.. म्हणून स्वप्नं पहा, विश्वास ठेवा आणि काळजी घ्या, आयुष्य खूप सुंदर आहे.